Τι είναι μαλακό σιτάρι, πώς διαφέρει από το σκληρό σιτάρι και πού χρησιμοποιείται

Το σιτάρι χωρίζεται σε δύο ομάδες: σκληρές και μαλακές ποικιλίες. Όταν αγοράζετε προϊόντα αλευριού, είναι χρήσιμο να γνωρίζετε τι είδους αλεύρι είναι φτιαγμένα. Θα σας πούμε ποιες είναι οι κύριες διαφορές μεταξύ μαλακού και σκληρού σίτου και εάν υπάρχει διαφορά στα αγροτεχνικά χαρακτηριστικά τους.

Χαρακτηριστικά μαλακού σίτου

Το μαλακό σιτάρι ονομάζεται επίσης καλοκαιρινό σιτάρι. Είναι ένα ετήσιο είδος ποώδους φυτού του γένους σίτου, της οικογένειας δημητριακών ή του Bluegrass. Αυτός ο τύπος φυτού καλλιεργήθηκε ενεργά στην ΕΣΣΔ. Παρά το όνομα, το μαλακό σιτάρι είναι δύσκολο να αλωνιστεί, αλλά υψηλής ποιότητας, νόστιμο ψωμί παράγεται από αλεύρι. Χωρίζεται σε δύο τύπους - χειμώνα και άνοιξη.

Βοτανική περιγραφή

Ένα ετήσιο βότανο που ανήκει στην οικογένεια των δημητριακών. Το ριζικό σύστημα έχει αναπτυχθεί, μπορεί να φτάσει σε βάθος 1 μ. Το στέλεχος είναι κούφιο στο εσωτερικό, γυμνό, με ύψος 45 έως 200 εκ. Οι κτηνοτρόφοι αναπαράγουν σκόπιμα χαμηλής ανάπτυξης ποικιλίες που ξοδεύουν λιγότερη θρεπτική ενέργεια στο άχυρο και περισσότερο στον σχηματισμό σιτηρών. Ένα άλλο πλεονέκτημα των μικρότερων ποικιλιών είναι η αντίσταση στο κατάλυμα.

Τα αυτιά αυτού του είδους είναι δύο σειρών, ασημένια, τρία έως πέντε άνθη - το πάνω λουλούδι είναι ως επί το πλείστον ανεπτυγμένο. Οι κόκκοι έχουν ωοειδές σχήμα, με διαμήκη αυλάκωση, λευκό, κίτρινο, χάλκινο ή κόκκινο. Το σιτάρι είναι ένα φυτό αυτο-επικονίασης.

Ιστορική αναφορά

Οι αρχαιολογικές ανασκαφές αποδεικνύουν ότι το μαλακό σιτάρι εμφανίστηκε πριν από περίπου 6-8 χιλιάδες χρόνια στις χώρες της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής - στο έδαφος της σύγχρονης Τουρκίας, της Συρίας, του Ιράν, του Τουρκμενιστάν.

Το σιτάρι εμφανίστηκε στη Ρωσία τον 5ο αιώνα. προ ΧΡΙΣΤΟΥ μι. Στο έδαφος της σύγχρονης Αμερικής και της Αυστραλίας - πολύ αργότερα: στη Νότια Αμερική - το 1528, στις ΗΠΑ - το 1602, στην Αυστραλία - το 1778, στον Καναδά - το 1802. Παρά την τόσο αργή εμφάνιση, μαλακό σιτάρι έχει μεγάλη ζήτηση παντού.

Για αναφορά. Το 1989, η συνολική έκταση των καλλιεργειών ήταν 220 εκατομμύρια εκτάρια.

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ μαλακού και σκληρού σίτου

Ο κύριος σκοπός του μαλακού σίτου είναι να παράγει αλεύρι. Η κουλτούρα έχει ένα ευρύ, αλλά κοντό αυτί, κοντό awn, το οποίο απουσιάζει σε ορισμένες ποικιλίες. Το κύριο πλεονέκτημα είναι η υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες στη σύνθεση.

Ο σκληρός σίτος έχει πολύ πυκνότερη δομή, οι κόκκοι δεν χύνονται όταν είναι ώριμοι. Έξω, κάθε ανθέων καλύπτεται με ένα ελαστικό φιλμ που δίνει μια πλούσια κίτρινη απόχρωση και μια ευχάριστη μυρωδιά. Τις περισσότερες φορές, αυτές οι ποικιλίες σίτου χρησιμοποιούνται για την παρασκευή ζυμαρικών και σιμιγδάλι.

Οι διαφορές μεταξύ μαλακού και σκληρού σίτου παρουσιάζονται στον πίνακα.

Σύνθεση σιτηρών

Ο κόκκος μαλακού σίτου περιέχει νερό, αζωτούχες ουσίες, πρωτεΐνες, λίπη, σύνθετους υδατάνθρακες - αδιάλυτους (άμυλο, φυτικές ίνες, πεντοσάνες) και διαλυτούς (ζάχαρη, δεξτρίνες). Ο πίνακας δείχνει τη χημική σύνθεση του σιταριού ως ποσοστό.

Η χημική σύνθεση εξαρτάται από διάφορους παράγοντες: τον τύπο των κόκκων, την ωρίμασή του, τις κλιματολογικές συνθήκες, τη σύνθεση του εδάφους και τα λιπάσματα που χρησιμοποιούνται.100 g μη επεξεργασμένου μαλακού σιταριού - 305 kcal.

Ταξινόμηση

Η κύρια αξία του μαλακού σίτου είναι η ικανότητα σχηματισμού γλουτένης. Αυτό το ακίνητο επιτρέπει την παραγωγή προϊόντων αρτοποιίας υψηλής ποιότητας. Για τον προσδιορισμό του πεδίου χρήσης των σιτηρών, στο στάδιο της ξήρανσης και του καθαρισμού, ταξινόμηση πολιτισμός σύμφωνα με διάφορα κριτήρια. Το χειρότερο αποτέλεσμα γίνεται αποφασιστικό. Ανάλογα με τα κύρια χαρακτηριστικά, το σιτάρι χωρίζεται σε 5 κατηγορίες.

Φρεζάρισμα ιδιοτήτων

Η άλεση σιτηρών καθορίζει τη δυνατότητα επίτευξης αυξημένης απόδοσης αλευριού μετά το άλεσμα με ελάχιστη κατανάλωση ενέργειας. Η αξιολόγηση της άλεσης πραγματοποιείται σύμφωνα με τους ακόλουθους δείκτες:

• παραγωγή αλευριού μετά την άλεση.
• διάρκεια της διαδικασίας άλεσης ·
• κατανάλωση ενέργειας;
• μέγεθος, χρώμα κόκκων, περιεκτικότητα σε τέφρα αλεύρι ·
• ειδική κατανάλωση ενέργειας.

Τροφή

Για την κατασκευή αρτοποιίας, απαιτείται ζυμαρικά, υψηλής ποιότητας και σταθερή γλουτένη. Η υφή του πρέπει να είναι ελαστική και όχι εύθρυπτη. Πολύ ισχυρή γλουτένη μπορεί να μην τεντωθεί, αλλά η ασθενής γλουτένη, αντίθετα, θα τεντωθεί.

Αναφορά. Τα ζυμαρικά είναι κατασκευασμένα από σκληρό και μαλακό σιτάρι.

Η παραγωγή ζυμαρικών απαιτεί ελαστική, ελαστική ζύμη, οπότε το σιτάρι που χρησιμοποιείται για την άλεση του αλευριού πρέπει να έχει υψηλή φύση, υαλικότητα και υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες και γλουτένη.

Εφαρμογές

Κυρίως, το μαλακό αλεύρι σίτου χρησιμοποιείται ως συστατικό στην παρασκευή ψωμιού και προϊόντων αρτοποιίας. Επιπλέον, η βύνη παράγεται από σιτάρι - παράγεται μπύρα σιταριού. Δεν χρησιμοποιούνται μόνο κόκκοι, αλλά και υποπροϊόντα από την επεξεργασία των αυτιών. Για παράδειγμα, το πίτουρο που αφήνεται μετά το άλεσμα χρησιμοποιείται ως τροφή για ζώα.

Το μαλακό σιτάρι χρησιμοποιείται στη βιομηχανική παραγωγή αμύλου και αλκοόλ. Αλλά αυτές οι περιοχές δεν είναι υψίστης σημασίας από την άποψη της χρήσης πρώτων υλών σιτηρών.

Οικονομικός

Παρά το γεγονός ότι η χρήση τροφίμων είναι ο κύριος τομέας χρήσης μαλακού σίτου, είναι επίσης κατάλληλη για οικονομικούς σκοπούς.... Ο σανός χρησιμοποιείται για την κατασκευή κλινοσκεπασμάτων για το χειμώνα για τα ζώα και τα λιβάδια.

Το άμυλο και η γλουτένη επιτρέπουν τη χρήση αυτής της καλλιέργειας στην κατασκευή χαρτονιού, χαρτιού, υλικού συσκευασίας. Οι βιοτέχνες υφαίνουν καπέλα και καλάθια από ξηρά στελέχη.

Ιατρικός

Ο πολιτισμός δεν έχει λιγότερες φαρμακευτικές ιδιότητες από τις τροφές και τις οικονομικές. Όχι μόνο τα προϊόντα αρτοποιίας που παρασκευάζονται από αλεύρι θεωρούνται χρήσιμα, αλλά επίσης και βλαστάνοντες σπόροι, δημητριακά, βάμματα, έλαια. Το μαλακό σιτάρι αφαιρεί τις τοξίνες από το σώμα, αντιμετωπίζει διάφορες ασθένειες: γαστρεντερικές διαταραχές, ασθένειες του αναπνευστικού συστήματος, αποστήματα δέρματος κ.λπ.

Αυξανόμενη γεωγραφία

Το μαλακό σιτάρι είναι η πιο κοινή καλλιέργεια σιτηρών. Κέρδισε τη δημοτικότητά του λόγω του ανεπαίσθητου εδάφους του. Ορισμένες ποικιλίες έχουν κλιματολογικούς περιορισμούς (θερμοκρασία - από 25 έως 40 ° C).

Οι πιο ευνοϊκές περιοχές για καλλιέργεια - το έδαφος της Ευρώπης και της Αυστραλίας. Σε ευρωπαϊκά εδάφη, αυτές είναι ζώνες στεπών και δασών. Στην Αυστραλία, είναι επίσης κυρίως μια περιοχή στέπας. Επίσης, η κουλτούρα είναι σε ζήτηση στη Νότια και Βόρεια Αμερική, όπου φυτεύεται στο λιβάδι και την πάμπα. Στην έκταση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, συλλέγονται 26-28 εκατοστά ανά εκτάριο.

Χαρακτηριστικά της γεωργικής τεχνολογίας

Οι ποικιλίες χειμώνα και άνοιξη φυτεύονται στη Ρωσία. Ταυτόχρονα, το μαλακό σιτάρι καταλαμβάνει περίπου το 95%, το 45% αυτού του αριθμού είναι το χειμώνα. Ριζώνει καλύτερα στις κεντρικές και νότιες περιοχές, ανθεκτικό στον παγετό έως -35 ° C.

Προσοχή! Οι χειμωνιάτικοι χειμώνες μπορούν να καταστρέψουν τις καλλιέργειες.

Για μαλακό σιτάρι, η γονιμότητα και η υγρασία του εδάφους είναι σημαντικά κατά τη φύτευση.Οι χειμερινές ποικιλίες απαιτούν περισσότερη υγρασία, ειδικά κατά την περίοδο βλάστησης. Μετά τη βλάστηση, η καλλιέργεια είναι πιο ανθεκτική στην ξηρασία από την άνοιξη.

Σε χωράφια με υψηλή οξύτητα εδάφους, ο ασβεστόλιθος επιλέγεται ως κορυφαία σάλτσα. Την άνοιξη, το έδαφος εμπλουτίζεται με αλάτι και ουρία εάν δεν υπάρχει αρκετό άζωτο σε αυτό.

Συλλογή και αποθήκευση

Οι ποικιλίες της άνοιξης συγκομίζονται συνδυάζοντας όταν το φυτό φτάσει το 15-20% υγρασία σιτηρών.

Προσοχή! Είναι αδύνατο να καθυστερήσουμε με τη συγκομιδή του ανοιξιάτικου σίτου, επειδή όταν η καλλιέργεια είναι αδρανής για 10-12 ημέρες, η ποιότητα του σιταριού επιδεινώνεται, η απόδοση μειώνεται και η διάρκεια ζωής μειώνεται.

Οι χειμερινές ποικιλίες αρχίζουν να συγκομίζονται συνδυάζοντας μόνο μετά την πλήρη ωρίμανση. Οι χρόνοι συγκομιδής διαφέρουν ανά περιοχή. Η συγκομιδή πραγματοποιείται αφού φτάσει το 14-17% υγρασία σιτηρών. Οι χειμερινές καλλιέργειες μπορούν να συγκομίζονται με ξεχωριστό τρόπο, αλλά αυτό συνεπάγεται μεγάλες απώλειες απόδοσης.

Μετά τη συγκομιδή, ο σπόρος αποστέλλεται σε ανελκυστήρες, όπου η αποθήκευση επηρεάζεται από τέτοιους παράγοντες:

• υγρασία και θερμοκρασία αέρα στην αποθήκη.
• την ένταση των βιολογικών διεργασιών που συμβαίνουν σε διαφορετικά στρώματα του κόκκου ·
• παρουσία ή απουσία επιβλαβών οργανισμών, παρασίτων, έντομα.

Πριν τοποθετήσετε την καλλιέργεια στην αποθήκη, ο κόκκος στεγνώνει καλά. Η ιδανική θερμοκρασία αποθήκευσης είναι από +10 έως + 12 ° C. Η συμμόρφωση με αυτές τις προϋποθέσεις σάς επιτρέπει να ελαχιστοποιήσετε τις απώλειες συγκομιδών μετά την αποθήκευση.

Κοινές ποικιλίες σίτου

Τα αυτιά του μαλακού σίτου είναι κοντύτερα και λεπτότερα από αυτά στερεός... Η ζύμη που κατασκευάζεται από τέτοιο αλεύρι είναι λιγότερο ελαστική και χαλαρότερη, επομένως είναι ιδανική για την κατασκευή ζαχαροπλαστικής.

Χειμερινές καλλιέργειες

Χειμερινές ποικιλίες σίτου ανθεκτικό στον κρύο καιρό. Συνιστώνται φυτό από τις αρχές Σεπτεμβρίου έως τα τέλη Οκτωβρίου. Κατά κανόνα, αυτές οι ποικιλίες δίνουν υψηλές αποδόσεις:

1. Αντόνοβα. Ύψος - 95 εκατοστά, αυτιά λευκής σκιάς χωρίς σημάδια γέρωσης. Η κουλτούρα προσαρμόζεται σε διαφορετικές καιρικές συνθήκες, είναι ανθεκτική στην ξηρασία και σε διάφορες ασθένειες. Ωριμάζει σε 280 ημέρες.
2. Μπεζεντσούσκαγια. Το βάρος των 1000 κόκκων μπορεί να φτάσει τα 45 g, ο κόκκος είναι πορτοκαλί, πυκνό αυτί. Το φυτό είναι ανθεκτικό στις ασθένειες. Η περίοδος ωρίμανσης είναι 320 ημέρες.
3. Lennox. Το φυτό σπάνια υπερβαίνει τα 20 εκατοστά σε ύψος, σε ένα ανθέων - έως 200 κόκκους, απόδοση - 90 εκατοστά ανά εκτάριο. Ωριμάζει σε 300 ημέρες.
4. Podolyanka. Ύψος - 1 m, κόκκοι σε σχήμα αυγού περιέχουν μεγάλη ποσότητα ινών. Η καλλιέργεια είναι ανθεκτική στην ξηρή περίοδο, η απόδοση είναι 60 centres ανά εκτάριο. Περίοδος ωρίμανσης - 310 ημέρες.
5. Τάνια. 1000 κόκκοι έχουν βάρος 45 g. Η καλλιέργεια έχει υψηλή θρεπτική αξία, δεν θρυμματίζεται, ανέχεται ασταθείς κλιματολογικές συνθήκες και είναι ανθεκτική σε ασθένειες. Η περίοδος ωρίμανσης είναι 300 ημέρες.
6. Ηλίας. Τα φυτά δεν υπερβαίνουν το 1 m ύψος, τα καρφιά είναι χωρίς κόκαλα, δεν στέκονται, ανέχονται πτώση της θερμοκρασίας. Παραγωγικότητα - 75 εκατοστά ανά εκτάριο. Ωριμάζει σε 200 ημέρες.
7. Λαρς. Έχει υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες, είναι ανθεκτικό στον παγετό, απόδοση - έως 70 σεντς ανά εκτάριο. Το βάρος των 1000 κόκκων μπορεί να φτάσει τα 50 γραμμάρια. Η περίοδος ωρίμανσης είναι 320 ημέρες.
8. Αγαπημένη. Δεν ανέχεται την ξηρασία, απαιτεί έγκαιρο πότισμα, ανέχεται παγετό. Οι κόκκοι περιέχουν περίπου 35% φυτικές ίνες. Παραγωγικότητα - 90 εκατοστά ανά εκτάριο. Ωριμάζει για 280 ημέρες.
9. Shestopalovka. Πάνω από 90 εκατοστά σε ύψος, τα αυτιά ενός απαλού πράσινου χρώματος, δεν υπόκεινται σε κατάθεση και αποβολή κόκκων. Συγκομιδή ανά εκτάριο γης - 80 σεντς ανά εκτάριο. Ωριμάζει σε 285 ημέρες.

Ανοιξη

Οι ποικιλίες ανοιξιάτικου σίτου σπέρνονται στις αρχές της άνοιξης. Δεν απαιτούν ειδική άροση, αλλά είναι ευάλωτες σε κλιματολογικές συνθήκες. Δημοφιλείς ποικιλίες:

1. Ειρήνη έχει μεγάλους κόκκους και υψηλή θρεπτική αξία · οι κόκκοι περιέχουν μεγάλη ποσότητα πρωτεΐνης, φυτικών ινών και βιταμινών. Καρποφορία σε 90 ημέρες.
2. Νοβοσιμπίρσκ Το 31 έχει υψηλή θρεπτική αξία, είναι ανθεκτικό σε διάφορες ασθένειες, αλλά η απόδοσή του είναι χαμηλή - 36 σεντς ανά εκτάριο. Η περίοδος ωρίμανσης είναι 100 ημέρες.
3. Σαράτοφ 7. Αιχμές και κόκκοι λευκού χρώματος, απόδοση - 45 σεντ ανά εκτάριο, δεν είναι ευπαθή σε ασθένειες. Η περίοδος ωρίμανσης είναι 90 ημέρες.
4. Ουραλοσιμπίρσκαγια. Τα φυτά υπερβαίνουν το 1 m, η μέγιστη απόδοση φτάνει τα 50 centres ανά εκτάριο, ωριμάζει για 85 ημέρες.
5. Χάρκοβο 46. ​​Τα αυτιά είναι έντονα κόκκινα, οι κόκκοι είναι λευκοί. Χρησιμοποιείται σε αρτοποιεία, μέτρια ανθεκτικό σε ασθένειες, ωριμάζει σε 85 ημέρες.

συμπέρασμα

Η ευρεία ζήτηση μαλακού σίτου διευκολύνεται από την ανεπιτήδευτη αυτή καλλιέργεια σε κλιματολογικές συνθήκες και ιδιότητες άλεσης, οι οποίες καθιστούν δυνατή την παραγωγή προϊόντων υψηλής ποιότητας. Είναι κατάλληλο για ανάπτυξη σε αντίξοες συνθήκες, επομένως χρησιμοποιείται σε πολλές περιοχές της χώρας μας.