Η ιστορία της προέλευσης και της διανομής των πατατών: από πού προέρχονται οι πατάτες και πώς απέκτησαν τη δημοτικότητά τους

Η ιστορία της εμφάνισης των πατατών στην Ευρώπη και τη Ρωσία καλύπτεται από θρύλους και μοιάζει με ένα μυθιστόρημα περιπέτειας. Ο πολιτισμός δεν κατέκτησε αμέσως την αγάπη των ανθρώπων λόγω του φόβου για όλα τα νέα και εξωτικά. Στη Γερμανία, υπήρχαν φήμες για την τοξικότητα των κονδύλων, οπότε οι πατάτες ονομάστηκαν "χειροποίητα τεφλ" - "δύναμη του διαβόλου". Στη τσαρική Ρωσία, οι αγρότες πραγματοποίησαν ταραχές πατάτας, οι οποίες μίλησαν για ακραία εχθρότητα στον πολιτισμό.

Από πού προέρχονται οι πατάτες και από ποια πορεία έπρεπε να ξεπεράσουν για να πάρουν την αγάπη των κατοίκων πολλών χωρών του κόσμου - θα το πούμε στο άρθρο.

Πατρίδα πατάτας

Οι Νότιας Αμερικής Άνδεις φιλοξενούν τη σύγχρονη πατάτα. Χωρίς συμβιβασμούς όσον αφορά τη γεωργία, τα βουνά έγιναν η πρώτη περιοχή στον πλανήτη όπου προήλθε η γεωργία.

Πριν από περίπου 10 χιλιάδες χρόνια, οι αρχαίες ινδικές φυλές κατέκτησαν την τεχνολογία της καλλιέργειας πατάτας. Ο πολιτισμός ερωτεύτηκε τους ντόπιους για την ανεπιτήδευτη φροντίδα και την ικανότητά του καλλιέργεια σε φτωχό και υπερβολικά υγρό έδαφος.

Αναφορά. Οι πρώτοι άγριοι κόνδυλοι ανακαλύφθηκαν στον οικισμό Ancon στο βόρειο Περού. Αυτό το εύρημα είναι περίπου 4,5 χιλιάδων ετών. Στις όχθες της λίμνης Τιτικάκα, ένα αρχαίο χωράφι πατάτας βρέθηκε κατά τη διάρκεια ανασκαφών, το οποίο καλλιεργήθηκε τον IV αιώνα π.Χ. μι.

Ιστορία εμφάνισης και πρώτες αναφορές

Οι πρώτες γραπτές αναφορές για πατάτες καταγράφονται σε ισπανικά έγγραφα. Περιγράφουν λεπτομερώς την κατάκτηση των εδαφών της Νότιας Αμερικής (σύγχρονα κράτη - Κολομβία και Βενεζουέλα). Οι συγγραφείς της ιστορικής περίληψης είναι οι Gonzalo Jimenez de Quesada, Juan de Castellanos, Pasqual de Andagoya, Fernandez de Oviedo. Η έκθεση "Μια σύντομη περίληψη της κατάκτησης του Νέου Βασιλείου της Γρανάδας" μιλά για τους κατοίκους αυτών των εδαφών, τον τρόπο ζωής τους, τις προτιμήσεις των τροφίμων.

Το κύριο φαγητό των Ινδιάνων ήταν ο αραβόσιτος, ο γιούκα και οι κόνδυλοι, που μοιάζουν ταυτόχρονα με τρούφες και γογγύλια, που ονομάζονται "cubias". Μιλάμε για μια κουλτούρα που είναι ήδη γνωστή σε μας - πατάτες.

Στο χειρόγραφο του ανώνυμου λεξικού και της γραμματικής της γλώσσας Chibcha, με ημερομηνία στις αρχές του 17ου αιώνα, υπάρχουν διαφορετικοί τύποι πατάτας:

• ζωική τρούφα;
• τρούφα, ρίζα;
• κίτρινη τρούφα;
• φαρδιά τρούφα.
• μακρά τρούφα.

Ένας άλλος Ισπανός κατακτητής, ο Pascual de Andagoya, στις σημειώσεις του μίλησε για κονδύλους που μοιάζουν με μεγάλα κάστανα ή γογγύλια.

Ο ιστορικός Pedro Cieza de Leon στα Χρονικά του Περού (1553) έδωσε μια λεπτομερή περιγραφή της πατάτας, χάρη στην οποία οι Ευρωπαίοι έμαθαν για την προέλευση του πολιτισμού. Στο έργο του, ο συγγραφέας αναφέρει ότι είδε κονδύλους στον Ισημερινό και στην Κολομβία. Λαμβάνοντας ως βάση τις πληροφορίες των κατακτητών και τις παρατηρήσεις του, ο ιστορικός περιέγραψε τη μέθοδο αποθήκευσης και προετοιμασίας των κονδύλων.

Πριν από την άφιξη των Ευρωπαίων κατακτητών τον 16ο αιώνα, οι πατάτες καλλιεργούνταν ενεργά και τρώγονται από τους λαούς των Άνδεων. Ένα πιάτο που ονομάζεται chunyo παρασκευάστηκε από τους κονδύλους. Αρχικά, οι πατάτες καταψύχθηκαν τη νύχτα στα βουνά και αποψύχθηκαν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η διαδικασία επαναλήφθηκε αρκετές φορές και ζυμώθηκε περιοδικά με τα χέρια. Η διαδικασία κατάψυξης-απόψυξης επέτρεψε την απομάκρυνση της υγρασίας από τους κονδύλους και την απόλυτη αφυδάτωση του προϊόντος. Οι ξηρές πατάτες αποθηκεύτηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να χάσουν τις θρεπτικές τους ιδιότητες. Πριν χρησιμοποιήσουν τις μπάλες, έφτιαχναν αλεύρι και ψητά κέικ, μαγειρεμένη σούπα, προστέθηκαν σε κρέας και λαχανικά.

Η έρευνα το 2007 αποκάλυψε ότι η πρώτη φύτευση πατάτας εκτός της Νότιας Αμερικής ξεκίνησε στα Κανάρια Νησιά το 1560. Πλοία που ταξιδεύουν μεταξύ του Νέου και του Παλαιού Κόσμου αγκυροβολούν εκεί.Οι κόνδυλοι ήρθαν εδώ από πολλά μέρη, και όχι από ένα, όπως πιστεύεται συνήθως. Από τα νησιά, το υπερπόντιο προϊόν ήρθε στην Ισπανία και από εκεί εξαπλώθηκε σε άλλες χώρες.

Πατάτες στην Ευρώπη

Οι επιστήμονες δεν έχουν καταλήξει σε συναίνεση σχετικά με την εμφάνιση των πατατών στην Ευρώπη. Η υπεροχή για μεγάλο χρονικό διάστημα δόθηκε στον Βρετανό Αντιναύαρχο Φράνσις Ντράικ... Ο θρύλος του διάσημου πειρατή και της πατάτας απέκτησε γρήγορα νέες λεπτομέρειες. Φημολογήθηκε ότι ο ναύαρχος έφερε πατάτες στον φίλο του Gerard, και αντιμετώπισε τους Άγγλους βουλευτές με κορυφές και κονδύλους τηγανισμένους σε λάδι. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι τα πλοία του Ντράικ δεν αγκυροβόλησαν ποτέ στις ακτές της Νότιας Αμερικής.

Η δεύτερη δημοφιλής έκδοση λέει ότι ο Sir Walter Romef έφερε τις πατάτες στην Αγγλία. Όμως, αποπροσαρμόστηκε επίσης από τους ιστορικούς, καθώς είναι γνωστό με βεβαιότητα ότι εκείνη την εποχή στη Βιρτζίνια δεν γνώριζαν τον πολιτισμό.

Σύμφωνα με την τρίτη εκδοχή, για την εμφάνιση πατάτας στην Ευρώπη, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον μοναχό Neronim Cordan, ο οποίος κατέβαλε το πρώτο καλάθι κονδύλων στην ακτή της Ισπανίας το 1580.

Πιο εύλογη είναι η θεωρία ότι ο Ciez de Leon έφερε πατάτες από το Περού το 1551. Η πρώτη αναφορά για τη χρήση του προϊόντος στα τρόφιμα αναφέρεται επίσης στην Ισπανία. Το 1573, οι κόνδυλοι ήταν στη λίστα με ένα καλάθι παντοπωλείων που προετοιμάστηκε για το Νοσοκομείο Blood of Jesus στη Σεβίλλη. Επιπλέον, ο πολιτισμός εξαπλώθηκε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες: Βέλγιο, Ιταλία, Κάτω Χώρες, Γερμανία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία.

Πώς πατάτες πατάτες στη Ρωσία

Στα τέλη του 17ου αιώνα, ο Πέτρος Ι έφερε πατάτες από την Ολλανδία και έδωσε την εντολή να τις στείλω στις επαρχίες. Ωστόσο, η κουλτούρα δεν εξαπλώθηκε. Οι αγρότες ήταν επιφυλακτικοί από το υπερπόντιο λαχανικό και αρνήθηκαν να το καλλιεργήσουν στα χωράφια.

Στο "Ιστορικό σημείωμα για την εισαγωγή της καλλιέργειας πατάτας στη Ρωσία" αναφέρεται ότι η ξένη καινοτομία ήταν στην προτίμηση ορισμένων εκπροσώπων της αριστοκρατίας, κυρίως αλλοδαπών. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Αυτοκράτειρας Άννας, τα πιάτα με πατάτες άρχισαν να εμφανίζονται στα τραπέζια, τα οποία εκτιμήθηκαν ως νόστιμα, αλλά όχι νόστιμα.

Πρώτες μαγειρικές συνταγές

Η συγγραφή του πρώτου βιβλίου μαγειρικής με συνταγές μαγειρικής πατάτας ανήκει στον σεφ των πρίγκιπων-επισκόπων της Λιέγης - Lancelot de Casteau. Ένα βιβλίο με τίτλο Ouverture de cuisine δημοσιεύθηκε το 1604 και περιείχε τέσσερις συνταγές για το μαγείρεμα εξωτικών κονδύλων για τους Ευρωπαίους:

1. Στην πρώτη συνταγή, ο σεφ συνιστά να βράσει τους κονδύλους, να τους κόψει σε κομμάτια και να καρυκεύσει με βούτυρο και μαύρο πιπέρι.
2. Στη δεύτερη επιλογή, οι πατάτες πρέπει να κόβονται σε κομμάτια και να μαγειρεύονται σε κόκκινο κρασί με βούτυρο και μια πρέζα μοσχοκάρυδο.
3. Η τρίτη συνταγή περιλαμβάνει το βούτυρο των κονδύλων με βούτυρο, φρέσκια μαντζουράνα, μαϊντανό και κτυπημένους κρόκους αυγών με κρασί.
4. Στην τέταρτη παραλλαγή, οι πατάτες ψήθηκαν σε στάχτη, ξεφλουδίστηκαν και κόπηκαν σε κομμάτια. Πασπαλίζουμε με δυόσμο, σταφίδες, πιπέρι και ξύδι.

Δεν υπάρχει αλάτι στις συνταγές λόγω της παρουσίας του στο βούτυρο.

Διαβάστε επίσης:

Χαρακτηριστικά αποθήκευσης πατάτας σε γκαράζ χωρίς κελάρι.

Τι είναι η καθυστέρηση της πατάτας: περιγραφή της νόσου και των μεθόδων θεραπείας.

Υψηλής απόδοσης, ανθεκτική στον παγετό ποικιλία πατάτας "Zhuravinka".

Εκλαΐκευση του πολιτισμού

Οι ευρωπαϊκές πατάτες προέρχονται από καναρίνια και ισπανικά. Από την Ιβηρική χερσόνησο, ήρθε στην Ιταλία και τις Κάτω Χώρες και έγινε συχνό πιάτο στα τραπέζια διαφορετικών τμημάτων του πληθυσμού. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι βοτανολόγοι ασχολήθηκαν με την καλλιέργεια του πολιτισμού.

Η διάδοση των πατατών στην Ευρώπη ήταν δύσκολη. Παρακωλύθηκε από την εξάπλωση ποικιλίες πικρά. Οι κόνδυλοι και οι κορυφές περιείχαν μια μεγάλη ποσότητα σολανίνης, η οποία τα έκανε ακατάλληλα ακόμη και για τη διατροφή των ζώων. Η αποθήκευση των κονδύλων απαιτούσε ορισμένες δεξιότητες · το μεγαλύτερο μέρος της σοδειάς έγινε πράσινο ή σάπισε. Από την άποψη αυτή, κυκλοφόρησαν δυσάρεστες φήμες για την πατάτα. Οι άνθρωποι φοβόταν να φάνε κονδύλους, πιστεύοντας ότι αυτό οδηγεί στην ανάπτυξη ασθενειών.

Η Ιρλανδία είναι μια από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες όπου η κατανάλωση πατάτας έχει γίνει ο κανόνας παράλληλα με το πλιγούρι βρώμης. Τον 18ο αιώνα, το προϊόν έσωσε τους Ιρλανδούς από την πείνα, αλλά τον 19ο αιώνα οδήγησε σε εθνική καταστροφή. Ο λόγος ήταν η μόλυνση του πολιτισμού με καθυστερημένη καταστροφή, που προήλθε από το Μεξικό. Το 1845 υπήρξε μια μεγάλη αποτυχία καλλιέργειας πατάτας, η οποία επαναλήφθηκε το 1846. Η κλίμακα του λιμού είναι συγκλονιστική: σύμφωνα με την απογραφή του 1851, ο πληθυσμός της χώρας μειώθηκε κατά 1,5 εκατομμύρια σε 10 χρόνια.

Στη Λιθουανία και τη Λευκορωσία, ο πολιτισμός άρχισε να αναπτύσσεται στα μέσα του 18ου αιώνα, αλλά μέχρι τον 20ο αιώνα δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διατροφή. Η επανάσταση της πατάτας στη Λευκορωσία συνέβη κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη συνέχεια, οι κόνδυλοι άρχισαν να τρώγονται λόγω ανεπάρκειας σιτηρών. Σήμερα η χώρα κατατάσσεται 9η στον κόσμο στην καλλιέργεια πατάτας.

Ο πολιτισμός εμφανίστηκε στο έδαφος της Γαλλίας κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Louis XVI. Οι ντόπιοι έδωσαν στους κονδύλους ένα ενδιαφέρον όνομα - "pom de terr", που σημαίνει "γήινο μήλο". Στην αρχή, το προϊόν δεν έγινε αποδεκτό και αρνήθηκαν να αναπτυχθούν και να προετοιμάσουν πιάτα από αυτό, θεωρώντας ότι είναι χονδροειδές φαγητό. Μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα, τα λουλούδια πατάτας χρησιμοποιούνταν ως διακόσμηση, φορούσαν με τη μορφή στολίων μαλλιών και σύντομων χρονογραφημάτων.

Το 1755, σε μια περίοδο έντονης πείνας, η Ακαδημία του Παρισιού ανακοίνωσε διαγωνισμό για νέα προϊόντα διατροφής. Ο φαρμακοποιός Antoine Auguste Parmentier έγραψε ένα έργο για τη χημική σύνθεση του πολιτισμού, για το οποίο έλαβε ανταμοιβή.

Παρά το γεγονός ότι μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα έγινε γνωστό για τις ευεργετικές ιδιότητες των πατατών, οι αγρότες αρνήθηκαν να το καλλιεργήσουν... Οι Ευρωπαίοι μονάρχες έκαναν το καλύτερο δυνατό για να αποτρέψουν τον λαό, καταφεύγοντας στη μέθοδο "καρότο και ραβδί". Για παράδειγμα, στην Αγγλία, στους αγρότες υποσχέθηκε ανταμοιβή με τη μορφή χρυσών μεταλλίων. Η αμφίβολη μέθοδος χρησιμοποιήθηκε από τον Πρώσο βασιλιά Φρίντριχ Βίλχελμ Ι. Εκδίδει ένα σκληρό διάταγμα - κόβοντας τα αυτιά και τις μύτες εκείνων που αρνήθηκαν να καλλιεργήσουν πατάτες.

Οι Ολλανδοί και οι Φλάνμινς ήταν οι πρώτοι που ανακάλυψαν τα οικονομικά οφέλη της καλλιέργειας. Η καλλιέργεια σιτηρών προκάλεσε δυσκολίες, οπότε αποφάσισαν να τις εγκαταλείψουν και να αναλάβουν κτηνοτροφία, η οποία απαιτούσε σημαντική ποσότητα τροφής. Αρχικά, οι Ολλανδοί έτρωγαν χοίρους και αγελάδες με γογγύλια και μετά άλλαξαν πατάτες. Η κουλτούρα αναπτύχθηκε χωρίς προβλήματα σε λιγοστά εδάφη και ήταν πιο θρεπτική.

Η Κάθριν Α΄ ανέλαβε τη διάδοση του πολιτισμού στη Ρωσία. Το 1765, 57 βαρέλια κονδύλων παραδόθηκαν από τη Γερμανία με σκοπό την ανθρωπιστική βοήθεια στους φτωχούς αγρότες. Ταυτόχρονα, με εντολή της ερωμένης, οι κόνδυλοι στάλθηκαν σε όλη την αυτοκρατορία με οδηγίες για αναπαραγωγή. Οι τοπικοί κυβερνήτες ήταν υπεύθυνοι για τη διαδικασία. Παρ 'όλα αυτά, η καλή ιδέα δεν στέφθηκε με επιτυχία - οι άνθρωποι πεισματικά δεν επέτρεψαν στο εξωτερικό προϊόντα στα τραπέζια τους, συνεχίζοντας να αυξάνουν το γνωστό γογγύλι. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Νικολάου Α το 1839, υπήρχε λιμός στη χώρα λόγω αποτυχίας των καλλιεργειών. Ο κυβερνήτης έδωσε την παραγγελία να φυτέψει πατάτες σε όλες τις επαρχίες με ρυθμό 105 λίτρα (4 μέτρα) ανά άτομο. Στην επαρχία της Μόσχας, έπρεπε να εργαστούν δωρεάν · στο Κρασνογιάρσκ, όλοι όσοι αρνήθηκαν έστειλαν σκληρή εργασία. Σε ολόκληρη τη χώρα, ξέσπασαν "ταραχές πατάτας", αλλά καταστολή. Παρά την σκληρή πολιτική του τσάρου, ο πολιτισμός έγινε το «δεύτερο ψωμί».

Αναφορά. Οι τρεις παγκόσμιοι ηγέτες στην καλλιέργεια πατατών περιλαμβάνουν την Κίνα (88,99 εκατομμύρια τόνους ετησίως), την Ινδία (45,34 εκατομμύρια τόνους ετησίως) και τη Ρωσία (30,20 εκατομμύρια τόνους ετησίως).

Ο E. A. Grachev ασχολήθηκε με την εκτροφή πατατών τον 19ο αιώνα. Χάρη στις προσπάθειές του, γεννήθηκε η αμερικανική ποικιλία (το δεύτερο όνομα είναι Early Rose) και περίπου 80 περισσότερες ποικιλίες. Στις αρχές του εικοστού αιώνα, ο διάσημος βιολόγος A.G. Lorkh αναπαράγει την υψηλή απόδοση Lorkh.

συμπέρασμα

Έχοντας περάσει μια μακρά πορεία εχθρότητας και καταδίκης, οι πατάτες έχουν καταστεί επάξια ένα από τα κύρια προϊόντα διατροφής.Χάρη στους κατακτητές, από το σκληρό κλίμα των βουνών των Άνδεων, οι πατάτες έφτασαν στις ευνοϊκότερες συνθήκες των Καναρίων Νήσων και από εκεί "μετακόμισαν" στην Ευρώπη και τη Ρωσία.

Υψηλή θρεπτική αξία, πλούσια σύνθεση βιταμινών και ανόργανων συστατικών, ικανότητα ανάπτυξης σε δυσμενείς συνθήκες - όλα αυτά έκαναν τις πατάτες το «δεύτερο ψωμί». Η διάδοση του πολιτισμού διευκολύνθηκε από Γερμανούς, Γάλλους και Ρώσους μονάρχες. Οι μέθοδοι τους είναι αινιγματικές, ωστόσο, αποδείχτηκαν αποτελεσματικές.